StartpaginaPreek tijdens de oogstdankviering LLTB regio Noord op 25 september 2016 te Blitterswijck.
Voorafgaand het evangelie over de parabel van de zaaier. ( Mt. 13,1-9 ) De avond van 23 juni zullen we nooit meer vergeten. Het werd ineens pikkedonker. We werden overvallen door het geluid van de hagelstenen en we zagen ze zo dik als tennisballen uit de lucht neervallen. Degenen die het hebben meegemaakt weten nog precies waar ze die avond waren en wat ze aan het doen waren. Ik was zelf in het huis van de familie Geurts-Slangen in Veulen. Om met een aantal personen de oogstdankviering voor te bereiden. Het grootste deel van de teksten was al uitgezocht waaronder het evangelie dat u zojuist gehoord hebt. Een evangelie dat eindigt met een grote oogst. Ik dacht direct bij mijzelf: het wordt dit jaar een heel andere oogstdankviering. Je kunt niet doen alsof er niets gebeurd is. De water en hagelschade is met name voor boeren en tuinders zó groot dat de oogst dit jaar opmerkelijk minder zal zijn. In plaats van een opbrengst, deels honderd-, deels zestig-, deels dertigvoudig waarover het evangelie spreekt wordt het misschien nu wel een vermindering met dezelfde cijfers. Laten we dan niet vergeten hoe het evangelie begint. Er wordt wel gezaaid maar lang niet altijd geoogst. Van de drie keren dat er gezaaid wordt, wordt er twee keer niet geoogst. Het zaad krijgt niet eens de kans om op te groeien. Niet dat moeder natuur niet meewerkt of roet in het eten heeft gegooid maar omdat de mens zelf vaak onnadenkend is. Wanneer deze Mis zou zijn opgedragen in de kerk van Blitterswijck dan had ik nu op dit moment, vanaf de preekstoel gewezen op de uitbeelding van het smeedwerk van die preekstoel. Een zaaier is daarop uitgebeeld. Bij zaaien moeten we niet alleen denken aan boeren, tuinders, bloemisten en boomkwekers. Wij gebruiken het woord zaaien niet alleen om iets positiefs uit te drukken. Mensen zaaien paniek of twijfel, om nog maar niet eens te spreken van terroristen die dood en verderf zaaien. De krant en het journaal zaaien onrust met allerlei berichten over wat er allemaal niet deugt in onze wereld. Wij krijgen weleens het gevoel dat het overal een janboel is, en dat iedereen alleen maar uit is op eigen voordeel. Dat is niet zo. We kunnen dan niet meer relativeren. Iets zien in de juiste verhouding. We zijn allemaal op zoek naar woorden en gebaren die ons hoop geven. Woorden die ons wat sterker maken. Soms staan er leiders op die nieuwe wegen durven in te slaan en mensen weer hoop geven. Denken we maar aan paus Franciscus. Van hem is de encycliek afkomstig "Laudato Si". Hij nodigt alle mensen van goede wil uit om op een respectvolle wijze om te gaan met moeder aarde en heeft bijzondere aandacht voor de armen. Toch zijn het vaak de mensen uit onze eigen omgeving die ons moed geven. Het zijn de kleine dingen die het doen. Een schouderklopje of een hartelijke wens. Vrienden of familie die het goed met ons voor hebben en ons een duwtje in de rug geven en handen uit de mouwen steken. Het kan ook gebeuren dat we een mooi verhaal lezen of horen waarin we onszelf terug herkennen. Teksten die ons aanspreken. Woorden die ons ten diepste willen bemoedigen. Het evangelie van deze viering is zo'n verhaal. Het is een geen mooi weer praatje. De realiteit wordt onder ogen gezien. Jezus wil woorden spreken die als zaad in de bodem van ons hart terechtkomen. En dan gaat er iets groeien. Daarbij hebben we veel geduld nodig en vertrouwen. Wanneer je niet meer gelooft in de oogst heeft het geen zin meer om te zaaien. Na dit jaar komt er ook weer een ander jaar. Wanneer je geestelijk en lichamelijk gezond bent mag je jezelf gelukkig prijzen. Te maken krijgen met een ernstige ziekte of daarover horen leert ons te relativeren. We kunnen niet zonder geloof, hoop en liefde leven. Daarom moeten we blijven zaaien. Blijven bouwen aan een wereld waarin vrede is en gerechtigheid. Ook al lijken inspanningen vergeefs te zijn. Ook al wordt de goede inzet lang niet altijd beloond. En kunnen goede bedoelingen zelfs verkeerd worden uitgelegd. Maar Jezus blijft geloven in de oogst. Ook wij worden uitgedaagd om niet op te geven. Blijven geloven in ieder mens in wie in potentie een vruchtbare akker aanwezig is. Ons vertrouwvol spreken is nooit vergeefs. Dat we elkaar mogen bemoedigen met verhalen die ons hoop geven. Hoop op een uiteindelijk goede oogst.Amen Pastoor Huub van Horne
