StartpaginaTussen Werk & Rust
Uit Dagblad de Limburger.
(Zaterdag 22 september 2001)
Altijd maar rennen, rennen, rennen. Hoe houden mensen het vol? Wat hebben ze nodig om in balans te blijven? Voor Hans te Boekhorst (35), pastoor in Wanssum en Blitterswijck, is sport de ideale uitlaatklep.
Als ik niet kan sporten, komt dat mijn werk niet ten goede. In de weken voor Pasen en Kerstmis heb ik er weinig tijd voor en dat voel ik. Dan kan ik mijn energie niet kwijt en voel me fysiek gewoon minder fit. Ik vind dat onplezierig. Normaalgesproken ga ik elke woensdagavond fietsen met de wielerclub uit Oostrum en ik train' s avonds door de week met de voetbalveteranen van Blitterswijck. Af en toe speel ik op zondag een wedstrijd in een van de lagere elftallen, maar dat is me meestal niet gegeven. Zondag is vaak een drukke dag voor mij, met eerst missen in mijn beide parochies en daarna vaak een doopplechtigheid. Ook moet ik met enige regelmaat invallen in een andere parochie binnen ons dekenaat.Oorspronkelijk kom ik uit een dorpje bij Hilvarenbeek; heb op Rolduc in Kerkrade gestudeerd en ben na mijn wijding begonnen als kapelaan in Nederweert. Na acht jaar ben ik hier terecht gekomen. Het bisdom benoemt je en in feite heb je daar weinig over te zeggen, maar men probeert toch wel met je voorkeuren rekening te houden. Ik heb zelf een duidelijke voorkeur voor dorpen. Je krijgt er gemakkelijker een band met de mensen. Wanssum en Blitterswijck zijn mijn parochies, maar alle pastoors in het dekenaat Venray werken in teamverband. Parochies worden noodzakelijkerwijs steeds meer geclusterd, simpelweg omdat er steeds minder priesters bijkomen. Ik hoop hier nog jaren te blijven.
Elke woensdagochtend geef ik godsdienstles op de basisscholen in Wanssum en Blitterswijck, in de groepen vijf tot en met acht. De meeste kinderen doen hier nog altijd de communie. Het komt zelden voor dat mensen voor de kerk willen trouwen die ik daar nooit heb gezien. En op de momenten dat dat wel zo is, heb ik ermee leren leven. Ik ga altijd uit van de oprechtheid van de mensen.
Je moet als pastoor een duizendpoot zijn. Ik leg huisbezoeken af bij zieken en ook voor het voorbereiden van een doopsel, een jubileum of een uitvaart ga ik bij de mensen thuis op bezoek. Aanstaande echtparen komen darentegen meestal naar mij toe. Maar het is hoe dan ook vaak 's avonds dat ik nog bezig ben. Ik tel geen uren; ik zou echt niet weten hoeveel uur ik werk. Maar ik vegelijk mijn werkuren weleens met die van een kok: wij werken beiden als anderen vrij hebben en vaak op hoogtijdagen. We hebben net de eerste vergadering over Kerstmis achter de rug, daar willen we toch elk jaar iets speciaals van maken. Ik werk in principe zeven dagen per week, al probeer ik de maandag zoveel mogelijk vrij te houden. Het gebed is voor mij van groot belang: het is de accu die me oplaadt, zoals sport de ontspanning is. Ik heb altijd graag gesport; het is een uitlaatklep. Je bouwt conditie op; het geeft veel voldoening als je na verloop van tijd merkt dat je fysiek meer aankunt dan enkele weken geleden. Het voordeel van werken in teamverband, zoals wij dat hier in het dekenaat doen, is dat je ook eens op vakantie kunt. Elke zomer ga ik een week of drie naar Zwitserland; dan neem ik mijn racefiets altijd mee. Grote sportevenementen volg ik eigenlijk alleen via de televisie; ik ben nog nooit in een echt stadion geweest.
Schrijven vind ik ook leuk; ik schrijf hier in de plaatselijke weekbladen, in het kerkelijk gedeelte, maar ook over sport: ik versla de voetbalwedstrijden van de veteranen. Het schrijven van een preek is elke week weer een uitdaging. Afgelopen week kon ik natuurlijk niet om de aanslagen in Amerika heen. Ik heb het gehad over de onvoorstelbaarheid ervan; de grote schaal; de heersende haat tegen de westerse wereld; dat het allemaal weinig met religie te maken heeft en zeker heer weinig met het wezenlijke van de islam. Mensen die het moeilijk vinden om na dergelijke drama's nog in God te geloven, kan ik alleen maar zeggen: de mens heeft een vrije wil gekregen. Zodoende kun je de ellende in de wereld niet op Zijn conto schrijven. Die doen we onszelf aan.
Uit Dagblad de Limburger.
Dit was de laatste aflevering van de serie Tussen Werk & Rust.
