De stilte in een stiltegebied
Hoe is het daarmee gesteld? Geboren en getogen in Panningen, aan de rand van de Peel, woonachtig in Blitterswijck, breng ik gemiddeld één keer per jaar een bezoek aan het nationaal park "Grote Peel" te Ospel, dat dit jaar vijftig jaar bestaat. Ik ga er naartoe om een wandeling te maken. "Stiltegebied" is het eerste woord dat je op een bord ziet staan om even later uit te komen bij het bezoekerscentrum. Meestal maak ik die wandeling op mijn vrije dag, een doordeweekse dag en geniet ik van de prachtige natuur en van de stilte. Het deed mij daarom erg vreemd aan om vorig jaar op de laatste zondag in augustus keiharde muziek te ( moeten ) horen, afkomstig van het Amfitheater bij het bezoekerscentrum. Ik zag en hoorde een band spelen en telde zes versterkers. Ik moest wel erg ver in het natuurreservaat lopen voordat de stilte was teruggekeerd en alsnog een realiteit werd. Een voorbijganger die ik erover aansprak vond het ook een vreemde gewaarwording maar meende dat het was om extra bezoekers te trekken. Vooral op zondagen van begin mei tot en met eind september staan muziekuitvoeringen en theateroptredens op het programma. Mijn heilige overtuiging is dat mensen die op zoek gaan naar een stiltegebied die stilte ook moeten kunnen vinden. Dit moet gewaarborgd blijven. The Sound of Silence, een grote hit van Simon & Garfunkel, uit 1966 waarmee ze dit jaar ook een gouden jubileum hebben, mag ons eraan doen herinneren dat zoeken naar een balans van groot belang is en niet zomaar tot stand komt. Huub van Horne